- Τα παιδιά φοβούνται...Είμαι θυμωμένη με εσάς τους μεγάλους... Και με αυτό το χαζό μου το μπαλόνι είμαι θυμωμένη...
- Γιατί; Τι σου κάναμε; Τι σου φταίει και το κακόμοιρο το μπαλόνι;
- Τι μου κάνατε; Σε μένα; Προσωπικά σε μένα; Εγώ μόνο φοβάμαι... Και όσο γι' αυτό το χαζό μπαλόνι δεν με παίρνει μακριά να μη βλέπω τα χάλια σας...Φοβάμαι!!!
- Μα τι; Γιατί; Τι έχεις;
- Έχω ένα φίλο στην Νέα Υόρκη, έναν στην Κένυα, έναν στο Σαρμ-Ελ-Σεϊχ, έναν στο Παρίσι, έναν στις Βρυξέλλες, έναν στην Παλαιστίνη, έναν στο Λονδίνο, έναν στο Αφγανιστάν, έναν στη Βαγδάτη, έναν στην Συρία... και όλοι κάθονται και κοιτάνε τα μπαλόνια τους που δεν ταξιδεύουν πια...
- Κατάλαβα... Συγγνώμη...
- Φοβόμαστε...καταλαβαίνεις; Φοβάμαι ότι θα μας ξεκάνουν...Παιδί για παιδί δεν θα αφήσουν να ησυχάσει...
- Θες να συζητήσουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε;
- Μια προσευχή! Μπορείς να κάνεις μια προσευχή;
- Όχι...δεν μπορώ...δεν προσεύχομαι πια κατά παραγγελία...
- Αυτό έχεις να πεις;
- Ναι αυτό... χρωμάτισα προφίλ, ανέβασα σημαίες συμπαράστασης, σκεφτομουν την Ευρώπη σαν το σπίτι μου που βάλλεται... Όμως κολοκύθια όλα... Την ίδια ώρα που όλοι τα κάναμε όλα αυτά κάπου έξω από το σπίτι μας παιδιά πεθαίνανε... από βόμβες της Ευρώπης... Παιδιά παντού... Άκου να δεις μικρή...αν κάποιες προσευχές έχουν ελπίδα είναι μόνο οι δικές σου, μόνο των παιδιών μπορεί να ακουστούν...αν κάτι ακούγεται...
- Έλα να σου δείξω...Κοίτα... Εγώ θα στείλω ψηλά το μπαλόνι μου... είναι κόκκινο και θα το δει, δεν μπορεί... Αλλά πρέπει να το γεμίσουμε...
- Ακου με, μικρή μου...Σταμάτησα πια να προσευχομαι για πολεις που χτυπήθηκαν απο τρομοκράτες... Φοβούνται παντού το ίδιο τα παιδιά, έτσι δεν είναι; Τότε δεν θα κάνουμε μια προσευχή μονο για τους φίλους σου ... Θα κάνουμε μια για όλα τα παιδιά του κόσμου... Να μη φοβούνται τα παιδιά... Τα καλομαθημένα και τα κακομαθημένα, τα ζωηρά και τα ανήσυχα, τα παιδιά που κοιμούνται εν ειρήνη κι αυτά που δεν κοιμούνται από φόβο... τα παιδιά που έχουν τα πάντα κι αυτά που χάσανε τα πάντα... για τα παιδιά που κοιμούνται και αυριο θα ξυπνήσουν και θα πάνε σχολείο και για τα παιδιά που κοιμήθηκαν και βλέπουν το σχολείο από άλλες γειτονιές... Θα κάνουμε μια προσευχή για τα θυμωμένα παιδιά... αυτά που όταν δούνε τον όποιο θεό θα βάλουν τις φωνές για το κατάντημα του κόσμου... το όποιο κατάντημα...
- Ο κόσμος φτιάχτηκε για μας... και μας τον χαλάσατε... εσείς φταίτε...
- Φταίμε... έχεις δίκιο, μικρή... τον χαλάσαμε, τον σπαταλήσαμε... δεν σας σκεφτήκαμε...Αλλά εγώ δεν προσεύχομαι... ευχομαι η δική οσυ προσευχή να ακουστεί...
- Παραιτείσαι;
- Ποτέ!!! Ακου να σου πω, νιάνιαρο... άκου να σου πω...!! Δεν παραιτούμαι! Αλλά μετανιώνω... και για τα δικά μου λάθη...και για τις επιλογές μου...κι επειδή είμαι μεγάλη μου κακοφαίνεται...
- Αν σου κακοφαίνεται προσευχήσου!
- Να πιάσει τόπο η προσευχή σου...
Η Παναγιώτα φοβάται...τρέμει...όπως όλα τα παιδιά του κόσμου... απ'οπου κι αν είναι, ότι χρώμα κι αν έχουν, όποια θρησκεία... Στην άκρη όλα... προηγούνται τα παιδιά...εγώ δεν προσεύχομαι...αν όμως εσύ θες μπορείς να το κάνεις...μόνο το νου σου...η προσευχή σου να μην έχει χρώμα, θρησκεία, ιδεολογία, καταγωγή, τάξη, κάστα, γλώσσα... Να είναι καθαρή... για όλα τα παιδιά του κόσμου... να τα χωράει όλα...κι αυτά που είναι εδώ κι αυτά που είναι μακριά κι αυτά που έφυγαν οριστικά κι αυτά που όπου να'ναι θα έρθουν... Για όλα τα παιδιά... Ο πόλεμος είναι παντού... τα παιδιά πονάνε παντού, φοβούνται παντού... αν για λίγο μπορείς να μπεις στη θέση τους θα τρομάξεις...να μην μπορεί η άγνοια κινδύνου που προκαλεί η παιδικότητά τους να τα προστατεψει από το φόβο που τα κατατρέχει... απελθέτω... Τα μπαλόνια σαν της Παναγιώτας είναι ταξιδιάρικα... Τα παιδιά που τα κρατάνε πετάνε πάνω από τον κόσμο... Δεν ξέρω πόσο ψηλά...αλλά πετάνε...με τα φτερά που τους δίνει η ψυχή τους... Εσύ που πιστεύεις στις προσευχές, παρακάλα να μπορούν όλα τα παιδιά να πετάνε αφοβα με τα μπαλόνια τους...
...Εσύ που μπορείς...
