Μένω εκτός...

Εκτός Facebook εδώ και ένα μήνα περίπου... Μοιάζει σαν να γράφω ημερολόγιο για την απεξάρτηση... Τρώγομαι με τα ρούχα μου... Μου λείπει η έκφραση, γιατί σε κάθε ανάρτηση υπήρχε μιαν αλήθεια...Μα για δες... Εκτός φατσοβιβλίου δεν λειτουργεί πια το υπονοούμενο, τα λέω στην πεθερά για να τ' ακούσει η νύφη (ή το ανάποδο...)...  Γιατί μέσα απο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εύκολα αναρτάς τσιτάτα του τύπου "Κάποια άτομα όταν μας θυμηθείτε, θυμήστε μας και ποιοι είσαστε..." ή "Ανήκεις εκεί που...Πουθενά δεν ανήκεις, φίλε...μόνος σου και όλοι τους" και άλλα τέτοια ευφυή για να μην πεις ευθέως πόσο μόνος αισθάνεσαι ή πόσο σου λείπει κάποιος ή αν πληγώθηκες ή αν τελικά την κάνεις γιατί πνίγεσαι... ωραίες είναι αυτές οι αναρτήσεις με μια μικρομέγαλη δόση σοφίας και στοχασμού...

Εδώ έξω, στην κανονική ζωή, λειτουργούν τα "κότσια" και μόνο... Ο άλλος είναι εδώ μπροστά σου και ή έχεις ή δεν έχεις τα κότσια να τα πεις αυτά που θέλεις. Για δες... αντέχεις το βλέμμα του όταν σε ακούει; Αντέχεις την αντίδρασή του στη δική σου δράση; Εδώ έξω στην κανονική ζωή πρέπει να εξηγείς... να μιλάς... για όλα... Εδώ έξω όλα είναι αληθινά... δεν έχει αναρτήσεις, εκτός κι αν κάνεις αφισοκόλληση του εντός σου, πράγμα αδύνατον...(νομίζω πάντα και ελπίζω...). 

Εδώ έξω βλέπεις την πραγματική όψη του άλλου...Και γίνονται τα πράγματα απαιτητικά και συγκεκριμένα.... "Τι πρέπει, τι δεν πρέπει, στιγμή δεν σκέφτηκα..." όλα αυτά εκτός FB απαιτούν το "εγώ μεχρι θανάτου σε ερωτεύτηκα" να το πεις στα μούτρα του άλλου... κι όποιος αντέξει...

Βγήκα απο το FB για να μην βλέπω αυτά που με πληγώνουν και αυτά που δεν ξέρω πως να αξιολογήσω... που κάνουν τους φόβους μου γιγάντιους και την ψυχή μου να ματώνει... Βγαίνοντας κατάλαβα πως αξιολογώ μάλλον λάθος... Ναι...προσωπικό ήταν... ήταν η απόλυτη έκφραση δειλίας απέναντι στον άνθρωπο που άθελά του με βάζει σε σκέψεις...γιατί δεν ξέρει ότι με πονάει... Κι εγώ αντί να πάω να του πω ευθέως "Ξέρεις κάτι; Με πονάς..." απλά επέλεξα να αποφεύγω τον πόνο... Κι εδώ έρχονται τα κότσια... Εκτός FB δεν υπάρχει η φωτο με το στιχάκι για να δείξεις ότι κάτι συμβαίνει...εδώ έξω πρέπει να το πεις, να κάνεις τον άλλον να το δει... τα κότσια τα έχεις;

Εγώ ίσως όχι...

Αν εξακολουθώ να παραμένω στην απόφασή μου να μένω εκτός; Φυσικά... Με όλες τις αλήθειες που μπορώ ή δεν μπορώ να αντέξω...γιατί έτσι είναι η ζωή...μια αλήθεια...

ΕΞΥΠΝΕΣ ΑΓΟΡΕΣ: ΛΙΝΟ ΤΡΑΠΕΖΟΜΑΝΤΗΛΟ ΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑ 12 ΑΤΟΜΩΝ

Περιγραφή μίας εκ των πολλών ασκήσεων για κορμί θανατηφόρο, πόδια αγαλματένια κλπ… κλπ… «Με τα χέρια πίσω από τα αυτιά και τα πόδια στο άνοιγμα της λεκάνης λυγίζετε τα γόνατα μέχρι οι μηροί να βρεθούν παράλληλα με το έδαφος. Μένοντας σε αυτή τη θέση προσπαθείτε να πλησιάσετε το δεξί γόνατο με τον αριστερό αγκώνα. Επαναλαμβάνετε 20 φορές για κάθε πόδι.»

Και είπα η κακομοίρα, η ατσούμπαλη, η τεμπέλα, ότι μετά την εξαντλητική δίαιτα που ομολογουμένως απέφερε αποτελέσματα, θα ανασκουμπωθώ και θα γίνω κι εγώ κορμί θανατηφόρο… θανατ… ΦΟΡΕΙΟ… Γιατί φορείο θα με μαζέψει την χριστιανή…. Φορείο!!! Γιατί, μάνα μου, πώς να γίνει η άσκηση; Που έτσι και πάω να σκύψω σε αυτή την υπέροχη καθιστή θέση (στην οποία πες ότι κατάφερα να φτάσω…μα αν είναι δυνατό, χωρίς ένα σκαμπώ, ένα καφάσι, έναν τσιμεντόλιθο, βρε αδερφέ…) για να φτάσει ο αριστερός αγκώνας στο δεξί γόνατο, το λιγότερο που θα συμβεί θα είναι να καταλήξω σε gesso-body… (ο δεξιός αγκώνας φυσικά δεν θα συμμετέχει…δεν θα προλάβει…). Βέβαια, αν το δω λίγο διαφορετικά, όλο αυτό θα μπορούσε να είναι άσκηση με βάρη τελικά, γιατί όσο να πεις ο γύψος ένα βάρος το έχει… κι εμένα θα με χώσουν από κρανίο μέχρι τα μικρά δάχτυλα των ποδιών (και όχι έξω με trendy χρώμα στο νυχάκι…όοοχι… και τα δαχτυλάκια μέσα…). Κατηγορία βαρέων-βαρών… Έλεγε το περιοδικό δε, ότι σε τρεις βδομάδες βλέπεις αποτελέσματα… σ’ αυτό συμφωνούμε… περίπου τόσο θα μου πάρει να συνέλθω από τα κατάγματα…

Για μπικίνι-body κάποια κάνει λέει μποξ, κολύμπι στη θάλασσα (η θάλασσα στην Καλιφόρνια…) και πολλούς κοιλιακούς κάθε μέρα… Μποξ σκέφτομαι ότι κι εγώ θα έκανα αλλά για άλλο λόγο… ναι σωστά καταλάβατε, εγώ, ο σάκος και μερικές φωτογραφίες αγαπημένων…

Κολύμπι…χμμμ… κάθε μέρα… ναι…. Είναι εξίσου υποσχόμενο όσο και το ωράριο λειτουργίας του δημοτικού κολυμβητηρίου του δήμου μου όπου για ενήλικες ελεύθερο πρόγραμμα κάθε μέρα 10.00π.μ.-13.00μ.μ. (διότι αφενός ξέρω να κολυμπάω, δεν θέλω να μάθω και αφετέρου και να ήθελα τι πιο απλό; Φεύγω 9 από το γραφείο, λέω «Πάω να ρίξω δυο απλωτές κι επιστρέφω» και στις 12.30 με 13.00 είμαι πάλι στο γραφείο και συνεχίζω από όπου νομίζω πως ξεκίνησα… Εύκολο…ε;

Μα αυτούς τους κοιλιακούς…ε, εντάξει…το είπα ήδη… είμαι τεμπέλα… κάποτε δεν ήμουν… τώρα όμως με κατά μέσο όρο 5 ώρες ύπνο την ημέρα και τρέξιμο από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός, ε…. συγχωρείστε μου το χάχανο….χαχαχαχαχα…

Και τέλος, η εν λόγω κοπέλα λέει έχει μια μέρα την εβδομάδα cheating-day και τρώει ένα μπέργκερ…οκ… Σιγά!!! Μία μόνο; Πτωχή παιδίσκη, που νομίζεις ότι πας; Γατάκι… Έχω εφτά!!! Μία με παγωτό, μία με σουβλάκι, μία με πίτσα, μία με πάστα, μία με πάστες, μία με μπύρες και ότι άλλο αλκοολούχο και ανθρακούχο κυκλοφορεί σε απόσταση που φτάνει το χέρι μου…

Και φυσικά είμαι η γνωστή αλεπού…αυτή που ό,τι δεν φτάνει το κάνει κρεμαστάρια… Φυσικά… Και αντιπαθώ όλα τα θανατηφόρα κορμιά στην παραλία αλλά αν η γυναίκα, μάτια μου, δεν έχει πιασίματα... Επιπλέον προτιμώ να είμαι αρτιμελής και για να κάτσω να χρειάζομαι μια καρέκλα, παρά φέτες και 3d-puzzle “the human body in 500 pieces”. Και έτσι λοιπόν... αφού είδα κι αποείδα, έκανα μια κοστολόγηση όλων αυτών (ναι, γιατί ξέρετε που έχουν φτάσει οι τιμές στα μπικίνι;;;… χαμογέλασα αυτάρεσκα στο σχεδόν κελεμπία- body μου και κάπως έτσι κατέληξα…. να αγοράσω επιτέλους το υπέροχο λινό τραπεζομάντηλο που τόσο καιρό έλειπε από την τραπεζαρία μου…

ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ…

Τα παιδιά φοβούνται...

- Τα παιδιά φοβούνται...Είμαι θυμωμένη με εσάς τους μεγάλους... Και με αυτό το χαζό μου το μπαλόνι είμαι θυμωμένη... 

- Γιατί; Τι σου κάναμε; Τι σου φταίει και το κακόμοιρο το μπαλόνι;  

- Τι μου κάνατε; Σε μένα; Προσωπικά σε μένα; Εγώ μόνο φοβάμαι... Και όσο γι' αυτό το χαζό μπαλόνι δεν με παίρνει μακριά να μη βλέπω τα χάλια σας...Φοβάμαι!!! 

- Μα τι; Γιατί; Τι έχεις; 

- Έχω ένα φίλο στην Νέα Υόρκη, έναν στην Κένυα, έναν στο Σαρμ-Ελ-Σεϊχ, έναν στο Παρίσι, έναν στις Βρυξέλλες, έναν στην Παλαιστίνη, έναν στο Λονδίνο, έναν στο Αφγανιστάν, έναν στη Βαγδάτη, έναν στην Συρία... και όλοι κάθονται και κοιτάνε τα μπαλόνια τους που δεν ταξιδεύουν πια... 

- Κατάλαβα... Συγγνώμη... 

- Φοβόμαστε...καταλαβαίνεις; Φοβάμαι ότι θα μας ξεκάνουν...Παιδί για παιδί δεν θα αφήσουν να ησυχάσει... 

 - Θες να συζητήσουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε; 

- Μια προσευχή! Μπορείς να κάνεις μια προσευχή; 

 - Όχι...δεν μπορώ...δεν προσεύχομαι πια κατά παραγγελία... 

- Αυτό έχεις να πεις; 

- Ναι αυτό... χρωμάτισα προφίλ, ανέβασα σημαίες συμπαράστασης, σκεφτομουν την Ευρώπη σαν το σπίτι μου που βάλλεται... Όμως κολοκύθια όλα... Την ίδια ώρα που όλοι τα κάναμε όλα αυτά κάπου έξω από το σπίτι μας παιδιά πεθαίνανε... από βόμβες της Ευρώπης... Παιδιά παντού... Άκου να δεις μικρή...αν κάποιες προσευχές έχουν ελπίδα είναι μόνο οι δικές σου, μόνο των παιδιών μπορεί να ακουστούν...αν κάτι ακούγεται... 

- Έλα να σου δείξω...Κοίτα... Εγώ θα στείλω ψηλά το μπαλόνι μου... είναι κόκκινο και θα το δει, δεν μπορεί... Αλλά πρέπει να το γεμίσουμε... 

- Ακου με, μικρή μου...Σταμάτησα πια να προσευχομαι για πολεις που χτυπήθηκαν απο τρομοκράτες... Φοβούνται παντού το ίδιο τα παιδιά, έτσι δεν είναι; Τότε δεν θα κάνουμε μια προσευχή μονο για τους φίλους σου ... Θα κάνουμε μια για όλα τα παιδιά του κόσμου... Να μη φοβούνται τα παιδιά... Τα καλομαθημένα και τα κακομαθημένα, τα ζωηρά και τα ανήσυχα, τα παιδιά που κοιμούνται εν ειρήνη κι αυτά που δεν κοιμούνται από φόβο... τα παιδιά που έχουν τα πάντα κι αυτά που χάσανε τα πάντα... για τα παιδιά που κοιμούνται και αυριο θα ξυπνήσουν και θα πάνε σχολείο και για τα παιδιά που κοιμήθηκαν και βλέπουν το σχολείο από άλλες γειτονιές... Θα κάνουμε μια προσευχή για τα θυμωμένα παιδιά... αυτά που όταν δούνε τον όποιο θεό θα βάλουν τις φωνές για το κατάντημα του κόσμου... το όποιο κατάντημα... 

- Ο κόσμος φτιάχτηκε για μας... και μας τον χαλάσατε... εσείς φταίτε... 

- Φταίμε... έχεις δίκιο, μικρή... τον χαλάσαμε, τον σπαταλήσαμε... δεν σας σκεφτήκαμε...Αλλά εγώ δεν προσεύχομαι... ευχομαι η δική οσυ προσευχή να ακουστεί... 

- Παραιτείσαι; 

- Ποτέ!!! Ακου να σου πω, νιάνιαρο... άκου να σου πω...!! Δεν παραιτούμαι! Αλλά μετανιώνω... και για τα δικά μου λάθη...και για τις επιλογές μου...κι επειδή είμαι μεγάλη μου κακοφαίνεται... 

- Αν σου κακοφαίνεται προσευχήσου!

- Να πιάσει τόπο η προσευχή σου... 

Η Παναγιώτα φοβάται...τρέμει...όπως όλα τα παιδιά του κόσμου... απ'οπου κι αν είναι, ότι χρώμα κι αν έχουν, όποια θρησκεία... Στην άκρη όλα... προηγούνται τα παιδιά...εγώ δεν προσεύχομαι...αν όμως εσύ θες μπορείς να το κάνεις...μόνο το νου σου...η προσευχή σου να μην έχει χρώμα, θρησκεία, ιδεολογία, καταγωγή, τάξη, κάστα, γλώσσα... Να είναι καθαρή... για όλα τα παιδιά του κόσμου... να τα χωράει όλα...κι αυτά που είναι εδώ κι αυτά που είναι μακριά κι αυτά που έφυγαν οριστικά κι αυτά που όπου να'ναι θα έρθουν... Για όλα τα παιδιά... Ο πόλεμος είναι παντού... τα παιδιά πονάνε παντού, φοβούνται παντού... αν για λίγο μπορείς να μπεις στη θέση τους θα τρομάξεις...να μην μπορεί η άγνοια κινδύνου που προκαλεί η παιδικότητά τους να τα προστατεψει από το φόβο που τα κατατρέχει... απελθέτω... Τα μπαλόνια σαν της Παναγιώτας είναι ταξιδιάρικα... Τα παιδιά που τα κρατάνε πετάνε πάνω από τον κόσμο... Δεν ξέρω πόσο ψηλά...αλλά πετάνε...με τα φτερά που τους δίνει η ψυχή τους... Εσύ που πιστεύεις στις προσευχές, παρακάλα να μπορούν όλα τα παιδιά να πετάνε αφοβα με τα μπαλόνια τους... ...Εσύ που μπορείς...

FEBRUARY 2016- FOR CRAFTY LIFE CHALLENGE BLOG