Ρε Ευανθούλα... τι έγινε πάλι; Ένας ύπνος σκάρτος, πες τον κλεμμένο από την ώρα, στην αποματιά του χρόνου ήταν και τσουπ! Ήρθες. Πάλι. Με μια λεκάνη λάσπη, ένα σκαμνί ξύλινο και έκατσες στον κήπο, όπως ήταν παλιά δίπλα στη μουσμουλιά. Έπλαθες ζωάκια και μου τα έδινες. Πηγαινέλα μέσα στο σπίτι τα ακουμπούσα σε ένα ράφι. Φορούσα ένα φουστανάκι μπλε με λουλούδια στο γιακαδάκι, το ίδιο με εκείνο στη φωτογραφία. Τα μαλλιά κοντοκομμένα πάντα "για να μη κλαίει το πουλάκι σου όταν τα ξεμπλέκεις"...Τρία ζωάκια, δεν τα ξεχωρίζω... Βλέπω τα γέρικα χέρια σου να μου τα προσφέρουν και τα παιδικά μου χέρια να τα κρατάνε απαλά στις χούφτες μη τα σπάσουν. Ανεβαίνω στο καρεκλί, απλώνω τα χέρια και τα ακουμπώ στο ράφι... τρία πηγαινέλα..Και στην τέταρτη βόλτα, αλλάζεις και μου δίνεις ένα ανθρωπάκι...Πάω να το στήσω δίπλα στα ζωάκια...από τότε που έφυγε ο παππούς, το ανθρωπάκι πέφτει και τσακίζεται, συντρίμμια, δεν ξεχωρίζεις πόδια μήτε κεφάλι...και ξυπνάω...
Σήμερα ανέβηκα ξανά στο καρεκλί, ίδιες κινήσεις, άπλωσα τα χέρια κι έβαλα το ανθρωπάκι δίπλα στα ζωάκια κι αυτό στάθηκε... Προσπάθησα να μην ξυπνήσω σίγουρη πως θα πέσει...μα ξύπνησα κι αυτό έμεινε να στέκεται εκεί στο ράφι...
Θυμάμαι να λες να μην πολυσκέφτομαι...να μην βασανίζομαι...και δες τι κάνεις, Ευανθούλα...πες μου εσύ, τι θες; Γιατί ξανάρθες; Για στάσου όμως...έχω μια χαρά που το ανθρωπάκι στάθηκε...ό,τι κι αν σημαίνει... Εις το επανειδείν, γιαγιά...κι ευχαριστώ...
Ένα όνειρο που βλέπω ξανά και ξανά, ξανάρθε...αλλιώς αυτή τη φορά... όπως όλα είναι πλέον αλλιώς στη ζωή μου...αλλιώς κι αυτό...χαρούμενα αλλιώς...στάθηκε το ανθρωπάκι...
(D.A.P., Γιαγιάδες, 2020)
