ΕΙΣΒΟΛΕΑΣ

Ποτέ δεν μου αρνήθηκε κανείς την έκθεσή του, σε όποιο βαθμό κι αν την ζητούσα, προκειμένου να αποτυπώσω στον καμβά μου τις μορφές τους. Ντυμένες, γυμνές, πρόσωπα, κορμιά, ψυχές, όλα τα αποτύπωνα με μεγάλη ακρίβεια αποσπούν τον θαυμασμό, μα και την έκπληξη τόσο εκείνων που εκτελούν χρέη μοντέλου όσο και εκείνων που επισκέπτονται τις εκθέσεις ή το ατελιέ μου.

Άνδρες, γυναίκες, κορμιά και πρόσωπα που αφήνουν την έκφρασή τους να διηγηθεί την ιστορία τους. Μάτια! Στα μάτια διαβάζω τα πάντα! Βλέμματα γλυκά, σκληρά, αγριεμένα, φωτεινά, σκοτεινά, χαρούμενα, πληγωμένα. Καθρέπτες της ψυχής.

Χείλη! Άλλοτε χαμόγελο πλατύ, άλλοτε σφιγμένα σε μια λεπτή γραμμή, άλλοτε ήρεμα, λάγνα μισάνοιχτα να φανερώνουν πόθο, πάθος ή απλά μια πιο χαλαρή εικόνα του προσώπου.

Κορμιά στητά ή καμπουριασμένα, άκρα ταλαιπωρημένα ή φροντισμένα, χέρια δουλεμένα ή απαίδευτα, πόδια λεπτά, καλλίγραμμα ή πρησμένα γεμάτα φλέβες ή ραγάδες, δηλωτικά μιας ολόκληρης ζωής.

Κανείς ποτέ δεν είπε όχι στα πινέλα μου ή στα μολυβοκάρβουνά μου. Με αυτά εισβάλλω εύκολα στα απόκρυφα της ψυχής τους, στις μύχιες σκέψεις τους και τις αποτυπώνω στον καμβά μου.

Εκείνη. Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή καλυμμένη περνά από το ίδιο σημείο βιαστικά. Το μόνο που φαίνεται από τη μαντήλα της είναι δυο σκούρα μάτια με βλέμμα κοφτερό σαν λεπίδα. Παγωμένο το βλέμμα σαν διαμάντι έτοιμο να κόψει το πιο ανθεκτικό κρύσταλλο. Φαντάστηκα την ψυχή της σαν μονόλιθο από διορίτη. Σκληρή, ατόφια, ακατέργαστη. Διάπυρο υλικό που στερεοποιήθηκε στα βάθη του χρόνου και αποκαλυπτόμενο φαντάζει αδιαπέραστο, άθραυστο.

Στεκόμουν και ζωγράφιζα στο ίδιο σημείο τους περαστικούς. Δεν ήταν δύσκολο να την εντοπίσω, καθώς γρήγορα αντιλήφθηκα την επαναληπτικότητα του περάσματός της. Δεν αντιστάθηκε στο κάλεσμά μου. Τα κάρβουνα μου έκαιγαν τα δάχτυλα όσο παρατηρούσα το σταθερό, αγέρωχο, αγέλαστο, σχεδόν ανέκφραστο βλέμμα της. Ξέρω, ξέρω πως η μαντήλα σε πιέζει. Ξέρω πως θες να αποκαλύψεις το όμορφο πρόσωπό σου, τα πυκνά σου μαλλιά όπως όλες οι γυναίκες γύρω σου. Ξέρω πως δεν μπορείς, μα εγώ μπορώ. Πάντα μπορούσα να εισβάλλω στους βαθύτερους πόθους όσων είχα μπροστά μου και να τους αποκαλύπτω στα πορτραίτα τους. Μπορώ! Κοίτα!

—

Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή το πέρασμά μου από το ίδιο σημείο. Σπίτι, δουλειά, τζαμί, αγορά. Καλυμμένη ευτυχώς παραμένω προστατευμένη από τα αδιάκριτα βλέμματα των ανδρών. Καλυμμένη μπορώ ελεύθερα να κινούμαι ανάμεσα στον κόσμο, σ’ αυτή την πολύβουη πόλη και να απολαμβάνω τον γαλανό ουρανό της. Περνώντας από το ίδιο σημείο κάθε Τετάρτη και Παρασκευή μου έγιναν οικεία τα σταθερά σημεία της πλατείας. Τα περίπτερα, οι πάγκοι των μανάβηδων κι ένας ζωγράφος. Στήνει το καβαλέτο του πάντα στο ίδιο σημείο με μαθηματική ακρίβεια. Άλλοτε απέναντί του βρίσκεται κάποιος περαστικός, άλλοτε κάποιος τουρίστας και άλλοτε απλά τον βλέπω να ζωγραφίζει ποιος ξέρει ποιον ή τι αφού η καρέκλα απέναντί του είναι κενή.

Μα τι κάνει; Γιατί πλησιάζει; Αλλάχιμ! Θέλει να με ζωγραφίσει; Μα είμαι καλυμμένη! Ευχαριστώ για την προστασία που μου δίνει η μαντήλα μου. Είμαι καλυμμένη! Τι μπορεί να κάνει ο καημένος; Το βλέμμα του είναι καλοσυνάτο, ευγενικό, αλλά χαμογελάει αυτάρεσκα, με έπαρση. Το βλέμμα του είναι διεισδυτικό σαν να προσπαθεί να αποκαλύψει κάτι. Όσο παρατηρώ τις γρήγορες κινήσεις των χεριών του την ώρα που ζωγραφίζει αισθάνομαι πως εισβάλλει μέσα μου με θράσος! Αλλάχιμ!

Με καλεί να δω το αποτέλεσμα του πονήματός του. Μα πως τόλμησε; Πως πήρε το δικαίωμα να εισβάλλει και να αποκαλύψει την καλυμμένη μου μορφή; Συγχώρα με, Αλλάχιμ, για την ματαιοδοξία μου! Συγχώρα με που προκάλεσα αυτόν τον άντρα και με φαντάστηκε χωρίς την ασπίδα της προστασίας Σου! Καταπάτησε την ελευθερία μου. Καλυμμένη μπορώ και αναπνέω, εισβολέα! Την μορφή μου τη γνωρίζω εγώ κι ο Αλλάχιμ την προστατεύει, καταπατητή της ελευθερίας μου!

Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να καταχραστείς τη συναίνεσή μου; Αποτυχία είναι η αποτύπωση της μορφής μου! Αποκύημα της φαντασίας σου που περιγελά την αληθινή μορφή μου. Αρνητή της διαφορετικότητάς μου! Αλλάχιμ, μην αποστρέφεις το πρόσωπό σου από το τέκνο σου! Η οργή Σου, οργή μου. Καλυμμένη θα μάχομαι για το δικαίωμά μου στην ελευθερία του δικού Σου κόσμου που Εσύ μόνο μπορείς να ελέγχεις, να ορίζεις, να αποκαλύπτεις!

Author

Despina Alice Paulson

Η κόρη μου με λέει χαρτού και ο γιος μου με λέει παραμυθού. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν στο χαρτί, σχήματα, σχέδια, χρώματα, υφές, λέξεις, λέξεις, λέξεις! Όλα από χαρτί και πάνω στο χαρτί... Αγαπώ τη μυρωδιά του, αγαπώ να βλέπω το μελάνι να παίρνει μορφή πάνω του. Γράφω από τότε που κατάφερα να κάνω την πρώτη μου πρόταση. Λατρεύω τα βιβλία, είναι ταξίδια και αγαπώ να ταξιδεύω. Όνειρα ζωής: Ο γύρος του κόσμου με τις δυο μου «(μ)ουρίτσες», μια ανθρωπολογική έρευνα στην Αφρική κι ένα δικό μου βιβλίο. Πιστεύω στα θαύματα και στα μεγάλα χαμόγελα…