Γιαγιάδες...

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ακούγονταν πολλές ιστορίες και πολλά παραμύθια...όχι, όχι, δεν είχαμε κάποιον να διαβάζει παραμύθια...που χρόνος; Το σπίτι μας ήταν ένα σπίτι συνηθισμένο...όλοι έτρεχαν παντού από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός...μικροί μεγάλοι...Και όταν ερχόταν η νύχτα έπεφταν όλοι ξεροί στα κρεβάτια τους με συνοπτικές διαδικασίες...Όμως αυτό το σπίτι είχε κάτι από γλυκό, κάτι από κανέλλα, κάτι από πασπάλισμα ζάχαρης που έκανε τη ζωή μας αλλιώτικη.. είχε πολλές γιαγιάδες...τις δικές μου γιαγιάδες, αλλά και όλες τις θείες της μαμάς μου που κι αυτές τις φώναζα "γιαγιά"... Άλλες σοφές, άλλες όχι τόσο, άλλες μέσα σ' όλα κι άλλες έξω απ' όλα... Το σίγουρο είναι πως η αγάπη τους για μας ήταν πάνω απ' όλα... Μεγάλωσα λοιπόν, σε ένα σπίτι που πιο πολύ άκουγες να φωνάζουμε "γιαγιά" παρά "μαμά"... Και όταν τα βρίσκαμε σκούρα με τη μαμά, τρέχαμε να κρυφτούμε πίσω από τα φουστάνια μιας γιαγιάς...όποιας βρισκόταν μπροστά μας...δεν είχε διαφορά αφού όλων η παρέμβαση ήταν ίδια "Άσε, καλέ, το μωρό..." ακόμα κι αν το μωρό είχε προκαλέσει πυρηνικό ολοκαύτωμα...Αργότερα, με τις γιαγιάδες μου λέγαμε διάφορα...κάποια τα μοιραζόμουν και με τη μαμά, αλλά πως να γίνει...σαν τη γιαγιά δεν έχει...

Για να επανέλθω λοιπόν εκεί από όπου ξεκίνησα, γιαγιάδες θα πει ιστορίες...από τα παλιά...από τα δικά τους παιδικά χρόνια...από τόπους που δεν γνωρίζαμε μα μάθαμε να αγαπάμε... Γιατί οι γιαγιάδες μου είχαν έρθει από μακριά... Μικρασιάτισσες όλες!!! Παντρεμένες όλες με Μικρασιάτες!!! Και η κόρη-ανηψιά τους παντρεμένη κι αυτή με Μικρασιάτη... και γενικά αν δεν ήταν κάποιος μικρασιάτης δεν τον πολυκαλοβλέπανε... Μόνο μια έρμη νύφη από την Τερψιθέα- ένα χωριό κάπου έξω από την Άμφισσα νομίζω- κάπως τρύπωσε και παντρεύτηκε τον μικρό θείο της μάνας μου...Αλλά όλοι οι υπόλοιποι είπαμε... Είχαμε λοιπόν ιστορίες... και από τις ιστορίες τους μαθαίναμε πολλά... Κι έτσι ακόμα και σήμερα, που όλες τους "βλέπουν τον κόσμο από ψηλά", συχνά πυκνά αναπολώ και συνάμα εικάζω τι θα μου λέγανε αν ήταν εδώ... Η γιαγιά Ευανθία, που θα γνωρίσετε, είναι ένα αμάλγαμα όλων των γιαγιάδων μου... Γι' αυτό και η μόνη συνέχεια στο χαρακτήρα της θα είναι η αγάπη για την εγγονή της...Θέλετε να είναι γιαγιά με την βιολογική σημασία του όρου, θέλετε γιαγιά-θεία...όπως θέλετε βάλτε τη στο μυαλό σας...Εγώ θα την λέω γιαγιά... Λίγο πραγματική, λίγο φανταστική, αλλά τι σημασία έχει; Η γλύκα των γιαγιάδων είναι κάτι που δεν αλλάζει...κι εγώ από τέτοια γλύκα ευτυχώς γεύτηκα μπόλικη...

Εύχομαι να περάσετε καλά μαζί μας...

Εις το επανειδείν...