Αχ, βρε γιαγιά...

     Πολλή ώρα με παρατηρούσε από την άκρη του καναπέ προσποιούμενη ότι πλέκει με το βελονάκι της που έμενε ακίνητο στα ζαρωμένα χέρια της.

- Έλα εδώ, γιαβρί μου. Τι κάθεσαι και κοιτάς έξω απο το παράθυρο; Ο τοίχος του απέναντι δεν γράφει τίποτα.

- Άσε με, γιαγιά...δεν έχω κέφια... Καθόμουν σκεφτική μπροστά στο παράθυρο και κοίταζα πράγματι τον άσπρο τοίχο του απέναντι. Πολλές σκέψεις, όπως συνήθως, να μου τρώνε το μυαλό.

- Εσύ; Δεν έχεις κέφια εσύ; Γιατί; Παράφαγες;

- Ναι...πες το κι έτσι...

Αν κάτι δεν είχε μάθει ήταν να παραιτείται από εμένα έτσι απλά... Άφησε στην άκρη το αδρανές βελονάκι και με κοίταξε με βλέμμα παράκλησης, σχεδόν για λύπηση- αλλά τα ξέρω εγώ τα τερτίπια της όταν θέλει να περάσει το δικό της.

- Έλα εδώ, βρε τζιέρι μου...έλα εδώ και δεν με βαστούν τα γόνατά μου να έρθω ίσαμε εκεί. Είναι και τα σκαλοπάτια εκεί δα... Έλα να σε κάνω μια αγκαλιά και να μου πεις τι έχεις.

    Τι ήταν να το πει; Γύρισα και την κοίταξα με βλέμμα ανταριασμένο. Η φωνή μου ανέβηκε ίσαμε 5 οκτάβες από τα νεύρα που είχα.. Ξέχασα ότι μιλούσα σε κείνη. Ξέχασα τα χρόνια, τις ρυτίδες της...

- Γιαγιά, παράτα τις αγκαλιές! Μέτρο δεν έχεις πια; Όλο αγκαλιές! Αγκαλιές όταν χαιρόμαστε, αγκαλιές όταν φοβόμαστε, αγκαλιές όταν λυπόμαστε, αγκαλιές όταν τσακωνόμαστε, αγκαλιές όταν κοιμόμαστε, αγκαλιές παντού βλέπεις! Αμάν! Όλο άσκοπες αγκαλιές.

Με κοίταξε με βλέμμα κατάπληκτο. Κάτι την ξάφνιασε και δεν κατάλαβα αν ήταν ο τόνος της φωνής μου ή τα λόγια μου. Με κάρφωσε με το βλέμμα της και μου έκανε νόημα- αλλά από εκείνα τα "δεν χωράει αντίρρηση, τσακίσου κι έλα εδώ"- να πάω δίπλα της. Πήγα κι έκατσα στον καναπέ τελικά, σταματώντας το παραλήρημα αναίδειας που με είχε πιάσει.

- Γιαβρί μου, εσύ το λες; Που χωράς στα δυο σου χέρια τον κόσμο ολάκερο; Έτσι σε έμαθα εγώ να λες;

- Γιαγιά, πρέπει να μάθεις κι εσύ το μέτρο. Να τη μετράς την αγκαλιά. Να μην την ξοδεύεις...

Το βλέμμα της μαλάκωσε. Δεν ήθελε και πολύ. Γλύκανε, αλλά ήξερα πως κάπου παρακάτω το φρύδι θα ανέβαινε στο Θεό αν δεν συμμορφωνόμουν. 

- Τι θες, βρε γιαγιά; Αμάν...πως με κοιτάς έτσι; Σαν να με σκανάρεις.

- Θέλω την εγγόνα μου όπως την ξέρω. Αυτό θέλω. Στην αρνήθηκαν την αγκαλιά; Γι' αυτό τούτη η αντάρα;

- Ε; Όχι. Κανείς δεν μου την αρνήθηκε.

- Α, τότε είναι πιο απλά τα πράγματα... Είσαι έτσι γιατί εσύ την αρνήθηκες ή γιατί δεν τη ζήτησες;

- Όχι ακριβώς. Απλά την κράτησα. Ήθελα να τη δώσω αλλά την κράτησα, την έβαλα στον πάγο, γιατί έτσι κάνουν οι μεγάλοι!!! Κι εγώ μεγαλώνω... πρέπει να μεγαλώσω!!!

- Μπα; Κι από πότε εγώ δεν είμαι αρκετά μεγάλη; Να μεγαλώσεις πρέπει, όχι να γίνεις παγοκολώνα!! Ποιος τα λέει αυτά; Οι άνθρωποι μεγαλώνουν με τις αγκαλιές...ουουου!!! Ίσαμε εκεί πάνω γίνονται και ομορφαίνουν. Ψυχή μου, μπακίρι μου, μαλάκωσες ξανά, δόξα να έχει το όνομά Του. Δώσε όση αγκαλιά θέλεις, πουλάκι μου. Όσες κι αν δώσεις δεν είναι σπατάλη. Αλλά κι αν πούμε πως θέλει μέτρο, εσύ ξέρεις να μετράς. Πάντα ήξερες. Δώσε ψυχή μου, αν αυτό σε κάνει εσένα χαρούμενη...και ξέρεις εσύ, πάντα ήξερες.

- Κι αν ο άλλος δεν θέλει; Με το στανιό;

- Αν δεν θέλει θα το πει. Μα δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν θέλει, κι εγώ που είμαι κοντά 100 χρονών κάτι παραπάνω ξέρω. Μην τσιγκουνεύεσαι την αγκαλιά σου, κάνει θαύματα η αγκαλιά. Ξέρεις, γιαβρί μου, τον θείο της μαμάς σου τον Ασημάκη, πως τον γλίτωσε η μάνα μου από την υποθερμία; Τρία μερόνυχτα τον βάσταγε στην αγκαλιά της μέσα σε τρεις κουβέρτες...τις κουβέρτες άλλαζαν, αλλά από πάνω της το μωρό δεν τ' άφησε. Μα και την Αργυρούλα που αρρώστησε από τη στεναχώρια της όταν πήραν οι Τσέτηδες τον γιο της, η αγκαλιά του Δημητρού την έσωσε. Σαν να τον ακούω "Που θα πας, βρε Αργυρώ; Από δω που θα βρεις καλύτερα; Στα κρύα ποιος θα σε ζεστάνει;" Λέγε, λέγε η Αργυρούλα συνήλθε...και όταν ήρθε ο γιος της άνοιξε μια αγκαλιά ο Δημητρός και την έκανε κάστρο να μην τους ξαναπειράξει ποτέ τίποτα....Ξέρεις τι είναι η αγκαλιά; Βάλσαμο είναι, γιατρικό, δύναμη, το πιο μεγάλο δώρο, μάτια μου. Η αγκαλιά είναι, πως να το πω, είναι η συνέχεια της αγάπης. Κρατάς από τους ανθρώπους την αγάπη; Δεν κάνει!

- Μα σε ξαναρωτάω, κι αν δεν θέλει ο άλλος; Ιστορίες για αυτούς που δεν θέλουν έχεις να μου πεις;

- Έχω... Την θυμάσαι την Υπατία του Ανέστη, που  στα γεράματά της όλο στην αυλή της έπαιζες και της ξεπάστρευες την τριανταφυλλιά με τα μπον-μπον; Ήταν μια στρίγγλα και μισή, και δεν ήθελε ούτε ο Θεός να την αγκαλιάσει στα νιάτα της. Ο Ανέστης όμως όλο αγκαλιά την είχε με τον τρόπο του και σιγά-σιγά ήρθε και την έστρωσε και της έφυγε η ξινίλα, μέχρι που κι οι τσέπες της γεμάτες από γλυκάκια ήταν κι όλο κερνούσε κι όλο μασουλούσε. Και ο τρόπος είναι περίεργο πράμα. Ο Ανέστης την αγκάλιαζε με τα λόγια του, με τα έργα του και όποτε τον άφηνε, αραιά και που, η ξινή και με τα χέρια του. Κι αυτοί, λοιπόν, ακόμα θέλουν. Μην κρίνεις με τη δική σου την ψυχή, που θες την αγκαλιά μπροστά σου, χειροπιαστή. Κουσούρι είναι κι αυτό, να μην βλέπεις αν δεν ακουμπάς. Αυτό από που το έμαθες δεν ξεύρω... Όμως δεν είναι πως δεν θέλουν οι καψεροί. Είναι που φοβούνται, όπως φοβάσαι τώρα κι εσύ. Γιατί, φοβάσαι, έτσι δεν είναι, εγγονούλα μου; Άπλωσε το γερασμένο χέρι της κι έπιασε το πηγούνι μου και με έκανε να την κοιτάξω. Λίμνες τα μάτια μου. Έβγαλε το άσπρο της μαντήλι και μου το έδωσε. Πως τα κατάφερνε δεν ξέρω.

- Ναι. Πολύ. Μα δεν καταλαβαίνω...φοβούνται την αγκαλιά;

- Φοβούνται μην την πάρουν και την χάσουν, όπως κι εσύ φοβάσαι μην πάει χαμένη. Αλλά, για να σε πω... Υπομονή δεν σ' έμαθε κανείς εσένα; Αλλά που; Νιάτα! Βιάζεστε σε όλα σας... Η ζωή δεν είναι να τρέχεις μόνο, να την γλεντάς και λίγο. Τον παππού σου τον ξέχασες που έλεγε "αγάλι , αγάλι..";

- Πόση υπομονή; Κι αν πάει χαμένη;

- Τίποτα δεν πάει χαμένο. Αλλά ακόμα κι αυτό να γενεί, τι θα πει; Για ένα όχι θα κλείσεις την ψυχή σου; Για ένα όχι θα χάσεις το κέφι σου; Άπαπα,τι πάθαμε! Αυτό σε έμαθα; Βρε, άντε, πήγαινε και κάνε μια αγκαλιά και να δεις που όλα μέσα σου θα σιάξουν. Και να σε πω; Μην πας και την κάνεις μίζερη και παραπονεμένη! Όμορφη να την κάνεις, γελαστή, να παιδευτεί ο άλλος για να την αρνηθεί, και μένα να με γράψεις αν τα καταφέρει.

- Λες; Κι αν δεν σιάξουν;

- Ζωή, μπακίρι μου τη λένε. Έτσι είναι... μπορεί να σιάξουν μπορεί και όχι...