Μονο στην πλώτη φοβούνται τη δασκάλα...

Είχα χθες μια όρεξη για παιδική χαρά και πήρα χαρτιά, μολύβια και βιβλία κατά την προσφιλή μου συνήθεια και άραξα σε ένα κατακίτρινο απο γύρη παγκάκι παρέα με έναν καφέ ολίγον καραβίσιο...Πιτσιρικαρία κι άγιος ο θεός...Ξαφνικά (τι παράξενο) μια μπάλα προσγειώνεται στον καφέ μου και τα κάνει όλα γης μαδιάμ...λιμπα... Ενας μπόμπιρας τρεχάλα να σώσει τη μπάλα ή να σωθεί... Τον κοιτάω...τον ξανακοιτάω...χωρίς να θυμώσω... μα ήταν μπόμπιρας... Και ξαφνικα τα κλάμματα... Πλακώνει ο μπαμπάς να τον μαλώσει. Τον βλέπω εγκαιρως και του κάνω νόημα να σταματήσει. Σκύβω στο θηρίο και το κοιτάζω χωρίς να μιλάω. Κλάμα σας λέω... Ξαφνικά μου λέει ρουφώντας μύξες και σκουπίζοντας μάτια
"Δεν θα φωνάξεις; χάλια σε έκανα."
"Όχι..."
"Είσαι χαζή;"
"Μπα...απλά ήταν ατύχημα."
"Θα το πεις στη δασκαλα μου όμως;"
"Γιατί να το πω;"
"Δεν θα το πεις;"
"Δεν έχω λόγο. Τι τάξη πας;"
"Πλώτη..."
"Πλώτη;;;; Και φοβάσαι τη δασκάλα;"
"Ναι. Όλοι στην πλώτη φοβουνται τη δασκάλα."
"Λοιπόν... Εγώ δεν θα πω τίποτα. Απλά εσύ που είσαι τόσο μεγάλο παιδί θα είσαι λίγο πιο προσεχτικός. Εντάξει;"
"Ναι. Πάρε αυτό. Είναι αμίτα."
"Δεν θέλω, ευχαριστώ. Πιες την εσύ να μεγαλωσεις να μη φοβάσαι τη δασκάλα."
"Μπα σε λίγο θα πάω δευτέλα, δεν θα φοβάμαι τίποτα."

Μόνο στην πλώτη φοβούνται τη δασκάλα...