Στην εξώπορτα…

Έφυγα. Έφυγα μακριά για να σώσω ότι μπορούσα. Εμένα; Εσένα; Εμένα μάλλον λίγο περισσότερο. Είδα πως είναι μακριά σου χωρίς να περιμένω να χτυπήσει μήνυμα ή τηλέφωνο. Ένας μήνας. Ένας μήνας και κάτι ψιλά ίσως χωρίς να σε ψάξω. Επιβίωσα, γαμώτο. Κι ήρθες ένα πρωί με ένα μήνυμα για να ανοίξεις ξανά το δίαυλο επικοινωνίας. Και τον άνοιξες. Όμως κοίτα, εγώ επιβίωσα και επιβίωσα απρόσμενα καλά. Η σπονδυλική μου στήλη στήθηκε ξανά όρθια. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Το είδες. Το ένιωσες. Μην ξεγελιέσαι. Και μετά με έψαξες ξανά και ξανά. Και βρεθήκαμε στην αρχή. Όχι εκεί που ήμασταν. Όχι. Όχι στην πρώτη μας αρχή. Όχι. Όλα καινούργια, όλα από την αρχή. Κοίτα να δεις πως αλλάζει ο άνθρωπος. Ναι. Αλλάζει τελικά. Το είδες. Το επικρότησες, χωρίς να φαντάζεσαι πως θα είναι από δω και πέρα. Μη φαντάζεσαι νίκες που δεν έχεις κατακτήσει μαζί μου. Μην υποθέτεις ότι βρέθηκα ξανά εκεί που ήμουν κάποτε μαζί σου. Τώρα, αν ήταν 1000 σκαλιά ανάμεσά μας για να βρεθούμε θα έπρεπε να ανεβείς εσύ 999 και εγώ ίσως να κατέβω 1. 

Δεν γύρισα εκεί που ήμουν. Εκείνο το εκεί το έπαιξες και το έχασες. Το σημερινό εδώ είναι με το ένα πόδι μέσα, το ένα έξω, ίσως και ενάμισι έξω. Δεν είναι η δεύτερη ευκαιρία που φαντάζεσαι. Είναι όλα από την αρχή. Και οι όροι όλοι δικοί σου, αλλά τους θέτω εγώ. Θα παίξουμε με τους δικούς σου όρους και θα το ξέρεις. Είναι αλλιώς αυτό που θεωρούσες δικό σου παιχνίδι να στο ορίζει ο άλλος ακόμα κι αν το κάνει με τους δικούς σου όρους. 

«Γιατί ήρθες σήμερα;» με ρώτησες την ώρα που ήσουν ξαπλωμένος στην ποδιά μου. «Σε ρώτησα αν ήθελες» σου είπα. Και ναι, ξέρω πως δεν απάντησα. Η σωστή απάντηση θα ήταν «Για να ρίξουμε ένα στα γρήγορα και να φύγω.» όμως δεν σου την έδωσα. Η πραγματική απάντηση ήταν «Για να δω τι έχει μείνει.» Λίγο αργότερα κρατώντας με εσύ αγκαλιά με ρώτησες «Θέλεις τρυφερότητες ή σεξ;». «Και τα δύο» σου είπα με απόλυτη ειλικρίνεια. «Δεν είμαι καλός στις τρυφερότητες» μου λες. «Θα γίνεις.» σου λέω. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν θα γίνεις, αλλά ούτε και με ενδιαφέρει πια είναι η επόμενη αλήθεια. Δεν είμαι εγώ αυτή που θα σε αλλάξω. Αλλά για να κάνω σεξ μαζί σου πρέπει να μπορώ να «ξεφορτώσω» και λίγη τρυφερότητα. Λίγη. Διεκπεραιωτικά, για να πάρει μπρος η μηχανή. Σταμάτησα πια να αναλύω τον τρόπο που με ακουμπάς. Σταμάτησα πια να αναλύω τον δικό μου τρόπο. 

«Μην κολλάς» μου είπες μετά. Κάποτε ίσως κόλλησα. Όχι πια. Τώρα μένω εκτός. Μένω στη σφαίρα που μου επιτρέπει να σε διώχνω και ίσως κάποιες στιγμές να σε πουλάω. Είναι ο τρόπος σου. Είναι η προστασία μου από το επόμενο δικό σου ξεπούλημα. Δεν κολλάω πια, γιατί δεν θέλω. Αλλά μη μου το πετάς στα μούτρα όταν σ’ αγκαλιάζω. Δεν κολλάω, αλλά αν θες πραγματικά να βρούμε ένα τρόπο να περνάμε καλά, πρέπει  να με αφήσεις να πλησιάσω. Δεν θα πλησιάσω όπως παλιά. Μη βαυκαλίζεσαι ότι θα με έχεις ξανά όπως τότε. Τώρα μέτρα τις ώρες που θα περνάμε μαζί. Τώρα σειρά σου να αναλύεις τις αντιδράσεις μου. Τώρα μέσα από μένα θα δεις εσένα. Και θα εκπλαγείς. Γιατί θα δεις εσένα στην καλύτερή σου έκδοση. Μακάρι κάποτε να μπορέσεις να την υποστηρίξεις.

«Για να δω τι έχει μείνει.» Τι έχει μείνει. Τίποτα από αυτά που ξέραμε. Δεν έχει μείνει απολύτως τίποτα. Το σπίτι σου είναι απλά ένα σπίτι οικείο. Δεν είναι πια η χαρούμενη γωνιά μου. Αυτή είναι πια μέσα μου. Το τέσταρα φεύγοντας.  Στο σπίτι σου, λοιπόν, είσαι εσύ. Το μόνο πλέον οικείο πάνω σου είναι η όψη σου. Με το αλλαγμένο μου εγώ κι εσύ φαίνεσαι αλλιώτικος. Με εκπλήσσεις. Στο είπα και είπες ότι το ίδιο κι εγώ. Και μέσα από τις εκπλήξεις αρχίζω να με βλέπω αλλιώς. Να μας βλέπω αλλιώς. Δεν είμαι πια ουρά σου. Στέκομαι δίπλα σου ισότιμα. Τις πέρασα τις εξετάσεις και δεν σε χρειάζομαι για να επιβεβαιωθώ πια. Το «κόλλημα» που είχα φάει με σένα το ξεπέρασα. Τώρα πια είμαι ακριβώς στο σημείο που θέλω να βρίσκομαι μαζί σου κι όπως πάει. Είμαι στο σημείο αυτό που έπρεπε πάντα να βρίσκομαι, αλλά ίσως ήρθε η ώρα πια. Είναι το πιο ωραίο σημείο του σπιτιού σου. Ακριβώς στο κούφωμα της εξώπορτας με την επιλογή μέσα ή έξω όλη δική μου…